W niejednorodnym etnicznie Lubelskiem muzyka instrumentalna jest stosunkowo jednolita i mniej charakterystyczna; została zdominowana przez wokalną, co charakterystyczne zwłaszcza dla wschodniej części regionu i typowe dla wschodniej Słowiańszczyzny.

Ludowa kapela składała się ze skrzypiec i basów lub skrzypiec i jednomembranowego bębna z brzękadłami (a często też dzwonkami). Niekiedy obydwa te akompaniujące instrumenty (basy i bęben) występowały w zespole jednocześnie. Z czasem basy zastąpiono kontrabasem, mały bęben – dużym, dwumembranowym, z talerzem; wprowadzono drugie skrzypce, klarnet, harmonię. Skład kapel zależał od subregionu, a także od okoliczności gry czy zamożności gospodarzy wynajmujących muzykantów – mógł być ograniczony do skrzypiec i małego bębna, a nawet tylko skrzypiec (skromne zabawy, nawet wesela). Dawniej w południowo-wschodniej części Lubelszczyzny znana była tzw. suka, instrument smyczkowy, na którym grano (a ściśle mówiąc skracano struny) techniką paznokciową. Po drugiej wojnie światowej rekonstruowano sukę, włączając ją do ruchu folklorystycznego.

Po pierwszej wojnie światowej (a gdzieniegdzie wcześniej) w niektórych okolicach regionu, pod wpływem zespołów wojskowych i strażackich, rozpowszechniły się orkiestry dęte. Miały one w reperturze tradycyjne melodie ludowe, a także marsze wojskowe oraz melodie popularne, miejskiego pochodzenia. Czasem ci sami muzykanci grali zarówno w tradycyjnej kapeli, jak i w orkiestrze dętej.