Region podlaski, podobnie jak sąsiednie Kurpie, Suwalszczyzna czy wschodnie Lubelskie, charakteryzowało duże znaczenie śpiewów i stosunkowo mniejsze muzyki instrumentalnej, która rozwinęła się tam, jak się wydaje, stosunkowo późno (w drugiej połowie XIX w.), w związku z czym wchłonęła wiele cech miejskiej muzyki popularnej. Nie wykształciła też w większym stopniu regionalnego stylu, ulegając wpływom sąsiedniego Mazowsza. Pod względem repertuaru miała w pewnej mierze charakter drobnoszlachecki, w związku z częstymi na Podlasiu zaściankami tzw. szlachty zagrodowej. Podlaska kapela ludowa składała się ze skrzypiec i bębna jednomembranowego, a od lat trzydziestych (XX w.) także harmonii (ręcznej lub pedałowej). Niekiedy używano dużego bębna dwumembranowego. Po drugiej wojnie światowej na północy regionu znaleźli się przesiedleni z Wileńszczyzny cymbaliści (podobnie jak na sąsiedniej Warmii i Mazurach czy Suwalszczyźnie). Z pasterstwem związane były różne rodzaje piszczałek, a także trąby i rogi (zwane m.in. ligawkami), od XIX wieku rozbrzmiewające również na terenie wsi w czasie adwentu. Do obecnych czasów ludowa praktyka instrumentalna zachowała się w tym regionie w niewielkim tylko wymiarze. Gra na ligawkach odnowiona i podtrzymana została dzięki konkursom organizowanym przez Muzeum Rolnictwa w Ciechanowcu i (m. in.) Miejski i Gminny Ośrodek Kultury w Łochowie.